स्तुतीपुराण

 ||आपुलाच संवाद आपुल्याशी||.

       ||   स्तुती पुराण ||

(आपलेच ओठ आणि आपलेचं दात या अगामी कांदबरीतून...)

आपली स्तुती करणारी माणसं कुणाला आवडतं नाहीत?आपला अंहकार कुरवाळणारा माणूस आपल्याला प्रिय असतो.

खरतर तोंडपुजेपणा एक विकार आहे पण असली माणसं सार्वांनाच आवडतात.स्तुती माणसाला अहंकाराचे पंख देते.त्या पंखावर माणसं हवेत तरंगत राहतात.पूर्वी  राजेमहाराजे आपल्या दरबारात भाट पाळायचे.सदैव स्तुती स्त्रोताचे गायन चालू असे.स्तुतीगीते ऐकत  त्या धुंदीच्या फांदीवर झुलत राहयचे.वास्तव्याच्या निखा-यापासून स्तुती माणसाला दूर घेऊन जाते. खुशमस्क-याच्या गराडयात माणूस अंहकाराने फुलत राहतो.स्तुतीमध्ये इतकी प्रंचड ताकद असते की ती आपलं स्वतःच एक जग तयार करते.स्तुतीच एक नशा पण असते.खुशमस्करे  ती वांरवार माणसाला देत असतात.त्या धुंदीत माणूस विवेक हरवून बसतो.विचाराचं एक वलय माणसाचा मेंदू ताब्यात घेते.

 आपली पण स्तुती करणारी माणसं आपल्या अवती भवती असतात.स्तुती पाठक भक्ष्याच्या शोधतात असतात.आपण भक्ष्य झालोत हे पण कळत नाही.शब्दांना मधात बुडवून ते आपल्यावर त्यांच सम्राज्य उभारतात. आपण गोड बोलण्याच पण गुलाम होतो ते पण नकळत.

   आपण असं कुणाचं गुलाम तर झालो नाहीत ना?स्वतःभोवती निंदकाची एक टोळी तयार असू दया.निंदकाचे घर असावे शेजारी. तुकोबाचा आग्रह आहे.

चला,आज निंदकांनाही आपलसं करूया.आपलं आत्मभान जागृत करूया...!!!   सुप्रभात.

                     परशुराम सोंडगे

                || Youtuber||Bloger||